Opgesodemieterd

Opgesodemieterd

Vanachter de mand met aardappels ziet mevrouw Joost dat miMakker Bakkie de huiskamer binnen komt lopen. “Wat zie jij er uit, ga je naar Carnaval?”, reageert ze direct met luide stem. Met het schilmesje nog in haar hand kijkt ze Bakkie daarbij indringend aan. Bakkie’s verschijning maakt duidelijk wat los. Terwijl mevrouw met gefronste wenkbrauwen wacht op antwoord, laat Bakkie haar woorden tot zich doordringen. Achter Bakkie staat een verzorgende, die kijkt inmiddels met verontruste blik naar het tafereel. Bakkie hoort haar zeggen: “Oh, als dat maar goed gaat!” Maar Bakkie blijft de rust zelve en stamelt zacht: “Ik ben Carnaval!”.

Als door een wesp gestoken ontsteekt mevrouw in een tirade van vloeken en roept: “Opgesodemieterd!”. Ze staat op, gooit de mand neer en verdwijnt boos naar de gang, Bakkie beduusd achterlatend. Bakkie schuift maar aan bij de tafel waar nog een andere dame zit en begint te spelen met de achtergebleven aardappelschillen. Even bijkomen van alle commotie. Al spelend met de aardappelschillen ontstaat er een waar schillenkunstwerk in de vorm van een hart op tafel.

Wanneer Bakkie wat bekomen is van de schrik, staat ze op en besluit op zoek te gaan naar andere bewoners. Op de gang ziet ze echter mevrouw Joost weer recht op haar afkomen. Met een ferme kreet duikt Bakkie achter de dichtstbijzijnde gordijnen en probeert zich zo onzichtbaar te maken. Vanachter het gordijn hoort Bakkie mevrouw zeggen: “Nou zo hoeft dat ook weer niet”. Bakkie houdt zich echter muisstil en mevrouw Joost loopt verder. Even later speurt Bakkie om een hoekje van het gordijn de gang af. Pffff…..mevrouw is weg.

Bakkie komt tevoorschijn en gaat de eerste de beste kamer in. In het bed ligt mevrouw Koen, ze is in diepe slaap. Bakkie kijkt de kamer rond, ze ziet allemaal foto’s en beelden van teckels. Mevrouw Koen is duidelijk een hondenliefhebster. Net als Bakkie haar eigen hond Woef uit haar tas pakt, staat ineens mevrouw Joost achter haar in de deuropening en ze zegt: “ Het is een lieve dame en wat een lief hondje”. Ze komt naast Bakkie staan. Samen kijken ze vertederd naar de slapende vrouw in bed. Mevrouw Joost haar stemming is volledig omgeslagen. Haar ogen kijken vriendelijk en haar stem klinkt zacht. Ze is nieuwsgierig de kamer binnen gekomen, duidelijk op zoek naar contact.

Bakkie volgt haar uiteindelijk weer de kamer uit maar geeft wel aan “daar verderop geen aardappels meer te gaan schillen“. Met een brede lach op het gezicht vertelt mevrouw dat ze de ‘schillenkunst’ wel heeft zien liggen. Ze nodigt Bakkie uit om met haar mee te gaan. De hond Woef mag voor op de rollator zitten. Ontspannen’ rollen’ ze samen de huiskamer binnen, waar het bereiden van de maaltijd inmiddels een heerlijke geur verspreidt. Als Bakkie even later afscheid neemt fluistert mevrouw Joost in haar oor: “Ik hou van jou!” Bakkie bloost er van en koestert de woorden in haar hart. “Ik ook van u mevrouw Joost!”

Myra

Puddingstress

Puddingstress

Wanneer miMakker Bakkie de huiskamer binnen komt, ziet ze twee dames aan tafel zitten. Mevrouw Planken, één van de dames, zit in haar rolstoel met haar rug naar Bakkie toe. Bakkie ziet mevrouw met haar hoofd en lichaam naar rechts overhellen. Aan haar bewegingen en geluiden is te merken dat mevrouw zich erg druk maakt om iets. Al haar aandacht is naar iets wat op de grond ligt.

Bakkie gaat links naast mevrouw Planken zitten en kijkt mee. Maar ze kan zo niet zien wat er op de grond ligt. Op tafel ziet Bakkie wel een open pakje met zakdoekjes liggen. Met een opgewonden stem praat mevrouw Planken in onsamenhangende taal over “Gebbetjes” en nog veel meer. Ze praat voortdurend in zichzelf. Wel kijkt ze Bakkie af en toe even aan, maar haar blik is afwezig en ze lijkt Bakkie niet te zien. Bakkie luistert naar de opwinding in de stem van mevrouw Planken. Ze kijkt naar de wilde gebaren die mevrouw maakt met haar rechterarm en voet. Bakkie buigt zich nu ook helemaal naar rechts, net als mevrouw. Ze gaat met haar rechterarm voor mevrouw langs en probeert nu ook met haar hand de grond te bereiken. Bakkie sluit ook aan bij de taal van mevrouw door dezelfde woorden en klanken te gebruiken. Ze laat zich meenemen in de opwinding van mevrouw.

Dan ziet Bakkie eindelijk wat Mevrouw Planken al steeds ziet. Er ligt een compleet bakje met pudding omgekeerd op de grond. De voet van mevrouw maait woest door de pudding heen. Er liggen wat losse zakdoekjes naast op de grond. Mevrouw is helemaal overstuur. Met haar rechterhand probeert ze er in de buurt te komen, maar kan er net niet bij. Dit herhaalt zich keer op keer. Ook Bakkie’s pogingen vanaf de linkerzijde stranden. Steeds opnieuw buigt Bakkie zich voor mevrouw langs, maar het mag niet baten.

Terwijl Bakkie vergeefse pogingen doet om bij de pudding te komen, heeft mevrouw ineens Bakkie volledig in beeld. “Hé!” zegt mevrouw, “Wat zie jij er prachtig uit.” En ze slaakt een hele diepe zucht. Mevrouw Planken ontspant zich nu en gaat zelfs rechterop zitten. Bakkie die de plotselinge ommezwaai bij mevrouw opmerkt laat ook een diepe zucht ontsnappen. Mevrouw komt helemaal tot rust en samen blijven ze een poosje stil naast elkaar zitten om bij te komen.

Door mee te gaan in de taal en bewegingen van mevrouw kon Bakkie heel dichtbij komen en kwam zo in beeld bij mevrouw. Na alle opwinding kwam daarna de ontspanning en werd mevrouw weer helemaal rustig.

Myra

 

Bijzonder afscheid

Vanuit haar bedrijf Neus voor Contact bezoekt Myra als miMakker Bakkie, clown in contact, al drie jaar diverse locaties bij o.a.Stichting de Amerpoort.  Ook heeft ze 10 jaar als begeleider voor het flexbureau gewerkt en rijdt ze mee als motorrijder bij de jaarlijkse Motorrun.

Op de kaart waait het pluis van de paardenbloem van de rouwkaart af. De tekst is duidelijk “ Soms voel je zoveel, maar kun je niets zeggen”. Dit was op Elly van toepassing.

Die zondagavond luisterde ik een ingesproken voicemail bericht af. Het was Elly haar broer die me belde. De week ervoor sprak ik hem nog en maakte met hem afspraken over miMakker clownsbezoeken aan zijn meervoudige beperkte zus. Nu liet hij me weten dat Elly deze avond was overleden. Namens de familie vroeg hij me of ik als “ clown Bakkie” bij de afscheidsdienst een rol zou kunnen spelen. Het was te laat om hem nog terug te bellen. Ik was er ook wel wat stil van en liet de vraag binnenkomen.

De volgende dag hadden we contact en samen met ritueel begeleidster begon het afscheid steeds meer vorm te krijgen. Een lijdensweg was Elly bespaard gebleven, dat is een troost voor de familie. Er zou ruimte zijn voor afscheid, muziek en woorden. Mijn rol was om namens elke medebewoner een gekleurde bloem op Elly’s kist te leggen. Ook was er verder in het programma ruimte om nog “ iets te doen “ voor mij.

Mijn voorbereidingen op de dag van het afscheid, zijn zoals andere dagen voordat ik de neus opzet. Ik ga er onbevangen in, ik zie wel wat er gebeurt. Ook al is dit afscheid in een boekje gevat, mijn antennes staan open voor wat er in de ruimte is, nodig is en gebeurt. We zetten Elly met elkaar in het licht. Haar medebewoners zijn tijdens de dienst voelbaar aanwezig in geluid en beweging.

Bloemen

Bij het brengen van de bloem neem ik voor elke cliënt de tijd om te voelen waarbij ik kan aansluiten. Door dicht bij de ander te zijn en aan te voelen komt de bloem op een steeds andere manier uiteindelijk bij de kist van Elly terecht. Ik neem soms een geluid of beweging over. Er is daar tijd voor in dit bijzonder afscheid. Samen met de aanwezige kleine kinderen blazen we later ook nog zeepbellen over de kist de zaal in. Bakkie heeft tot slot nog een klein doosje bij zich. De inhoud waait na een flinke blaas weg. Het is pluis van een paardenbloem dat langzaam op de kist van Elly neerdwarrelt. Als alle rituelen achter de rug zijn en het laatste ‘Twinkle,Twinkle Little Star’ klinkt, merk ik dat er tranen van ontroering over mijn wangen rollen. Wat een ongelooflijk bijzondere dienst was dit. Wat een geweldige fijne energie om dit met elkaar mee te mogen maken. Een afscheid om niet zomaar te vergeten.

Elly de Gooijer, cliënt , Stichting Amerpoort, Maria Oordlaan 2, overleed op 23 maart 2016

Myra

Ik ben één van de bloggers van Stichting miMakkus. Lees meer op http://mimakkus.nl/ervaringen

Machtige rollator

Als miMakker Bakkie ontmoet ik mensen met dementie of een verstandelijke beperking. De ander kan mij dan toelaten in haar belevingswereld. Dat maakt steeds diepe indruk op mij. Lezen jullie mee? Om de privacy van de mensen die ik ontmoet te beschermen zijn namen veranderd. De ontmoetingen zijn echt.

In Hongarije bezoekt miMakker Bakkie jaarlijks, samen met vier andere miMakkers, onder andere een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Ze ontmoeten hier de ander zonder gebruik te maken van de Hongaarse taal, de taal van het hart is universeel.

In de woonkamer loopt Wim, een wat oudere man, achter zijn rollator. Wim heeft veel interesse in de groep kleurrijke bezoekers die zich  nu in woonkamer bevinden. Vooral hun rode neuzen trekken de aandacht. Wim  loopt heen en weer door de ruimte. Bakkie loopt een stukje met hem mee. Na een poosje laat Bakkie non verbaal aan Wim zien dat ze wel in voor een lift op zijn rijdende steun. Met een grote glimlach op zijn gezicht laat hij Bakkie plaatsnemen op het zitgedeelte van zijn rollator. Na wat onhandige gedraai, ploft Bakkie neer op de rollator.

Rode neus

Vervolgens rijdt Wim haar de woonkamer door. Bakkie heeft een rode foam clownsneus in haar hand die ze bovenop het topje van haar wijsvinger klemt. Zittend op de rollator kijkt Bakkie rond naar de andere bewoners in de ruimte. Met de foam neus aan de vinger probeert ze hen te bereiken. Maar elke keer als ze in de buurt komt van de ander, rijdt Wim haar ondeugend lachend weer een andere kant op. Bakkie probeert tevergeefs om meer bewoners aan te raken, maar Wim steekt daar steeds een stokje voor. Hij laat Bakkie heel dicht bij zijn medebewoners komen, maar op het laatste moment trekt hij haar weer weg. Bakkies verbaasde en teleurgestelde gezicht spreekt boekdelen en Wim schatert het uit van plezier. De andere bewoners zien hier de lol wel van in en lachen mee. Wim geniet volop van dit clowneske spel waarbij hij helemaal de touwtjes in handen heeft.

Bent u benieuwd naar nog meer verhalen en foto’s van onze ontmoetingen in Hongarije?  Volg ons dan op ons reisblog, daar plaatsen we al onze ervaringen. http://clownsnaarhongarije.waarbenjij.nu/

 

Myra

Ik ben één van de bloggers van Stichting miMakkus. Lees meer op http://mimakkus.nl/ervaringen

Met je neus in de oliebollen

Als miMakker Bakkie ontmoet ik mensen met dementie of een verstandelijke beperking. De ander kan mij dan toelaten in haar belevingswereld. Dat maakt steeds diepe indruk op mij. Lezen jullie mee? Om de privacy van de mensen die ik ontmoet te beschermen zijn namen veranderd. De ontmoetingen zijn echt.

Rode neus in 2017

Het was me het jaartje wel weer.  Lees nog eens mee in de blogs die ik het afgelopen jaar schreef.  De lach en de traan hebben elkaar ontmoet. Met respect in het contact met de ander schuif ik langzaam 2017 in.  Ik wens dat iedereen waardevol contact met de ander kan ervaren.  Al is het maar voor even.

tot ziens Myra

Benieuwd naar de  “Bronnen van inspiratie” in 2016  mijn vernieuwde website ? 

Net uit de Kroeg

Als miMakker Bakkie ontmoet ik mensen met dementie of een verstandelijke beperking. De ander kan mij dan toelaten in haar belevingswereld. Dat maakt steeds diepe indruk op mij. Lezen jullie mee? Om de privacy van de mensen die ik ontmoet te beschermen zijn namen veranderd. De ontmoetingen zijn echt.

Bakkie loopt over de gang van de verpleegafdeling. Een verzorger vraagt aan Bakkie of ze bij mevrouw Stronks langs wil gaan. Zij is altijd zo dol op Bakkie, maar vandaag is mevrouw ziek en al de hele dag op haar kamer.

Bakkie wandelt naar de kamer van mevrouw Stronks en klopt aan. Geduldig wacht ze af wat er komen gaat. Er is wat geschuifel hoorbaar achter de deur. Bakkie wil zich kenbaar maken en stopt een puntje van een doek onder de deur door. Het duurt niet lang voordat er een flinke ruk aan gegeven wordt. Bakkie en mevrouw trekken nu beurtelings aan het stukje stof. Ineens vliegt de deur open en staat mevrouw Stronks, in pyjama en op pantoffels, oog in oog met Bakkie.

Pyjama

Een verbaasde Bakkie wordt enthousiast door mevrouw begroet. Met verwonderde blik kijkt Bakkie naar mevrouw en wijst stamelend naar haar pyjama, sloffen en warrige haardoos. Dit blijkt voldoende voor mevrouw Stronks om het gesprek met Bakkie aan te gaan. Mevrouw spreekt soms een tikje theatraal, maar vooral heel beschaafd. Nadat ze Bakkie heeft overtuigd niet meer besmettelijk te zijn, nodigt ze haar uit om binnen te komen. Mevrouw verplaatst wat kleding en maakt een stoel voor Bakkie vrij. Ze gaat ondertussen zelf weer op het randje van haar bed zitten en pakt vanaf haar nachtkastje een groot wijnglas bij de steel vast. Deze is gevuld met jus d’orange. Bakkie hoeft hier maar naar te kijken of mevrouw Stronks veert weer overeind en roept terwijl ze in een kast duikt: “Ik ga ook wat voor jou inschenken. “

Mevrouw kan echter niets vinden en is erg teleurgesteld. Bakkie zegt hierop: “Laat maar, ik kom toch net uit de kroeg.” Mevrouw reageert met een: “Maar joh, dan moet er juist iets bovenop!” en ze maakt hierbij een gebaar met beide handen om de uitgesproken woorden nog meer kracht bij te zetten. “Je moet juist kijken of het nog lekkerder kan.” Terwijl ze dit zegt beginnen haar ogen te glimmen en een bulderende lach breekt door. Ze duikt nogmaals in de kast en komt blij verrast terug met een verpakte koekreep die ze aan Bakkie geeft. Mevrouw helpt mee de koek uit de verpakking te halen en gaat weer op het randje van het bed zitten. Bakkie kijkt haar aan vanuit de stoel en zegt “Nou…eh”, waarbij ze de koekreep met één hand omhoog houdt. Mevrouw springt weer van het bed om met haar glas tegen Bakkie’s koekreep aan te toasten. Bakkie en mevrouw Stronks proesten het samen uit van het lachen.

De ontmoeting ontstond aanvankelijk zonder woorden. Mevrouw Stronks leek zich aangesproken te voelen door Bakkie haar verbaasde, afwachtende houding en kwam hier door in beweging. De taal kwam uiteindelijk ook heerlijk aan bod. Dat is dan samen genieten na een eenzame dag op een kamer alleen. En mevrouw leek zich gelijk een stuk beter te voelen.

Myra

Ik ben één van de bloggers van Stichting miMakkus. Lees meer op http://mimakkus.nl/ervaringen

Klankenconcert

Als miMakker Bakkie ontmoet ik mensen met dementie of een verstandelijke beperking. De ander kan mij dan toelaten in haar belevingswereld. Dat maakt steeds diepe indruk op mij. Lezen jullie mee? Om de privacy van de mensen die ik ontmoet te beschermen zijn namen veranderd. De ontmoetingen zijn echt.

Vanaf de gang van de verpleegafdeling ziet Bakkie twee dames aan de tafel in de huiskamer zitten. Bakkie maakt met behoorlijk wat bravoure haar entree en komt met een ruime boog, al neuriënd, bij hun tafel terecht.
Mevrouw van Manen, één van de twee dames, zit nog steeds met haar hoofd voorover gebogen, ze heeft haar ogen dicht. Bakkie neuriet rustig verder. De ogen van mevrouw van Manen gaan langzaam open en ze begint zelf geluiden te maken. Het neuriën, waarop mevrouw nu steeds duidelijker reageert met haar stem, wordt een aaneenschakeling van klanken. Zowel Bakkie als mevrouw reageren op elkaars stem.

Languit

Door de voorovergebogen houding van mevrouw van Manen lukt het Bakkie niet om haar goed aan te kijken. Vanaf haar stoel schuift Bakkie daarom op haar buik over de tafel, al neuriënd, dichterbij. Zo komen de hoofden van Bakkie en mevrouw van Manen steeds dichter bij elkaar. Terwijl Bakkie ondertussen languit op de tafel ligt blijft ze met klanken reageren op de geluiden van mevrouw. Mevrouw van Manen weet elke keer Bakkie weer uitdagend te verrassen met een nieuwe klank. Emoties zijn voelbaar in hoogte en intentie van de klanken. Bakkie besluit liggend op tafel op haar rug te draaien. Bakkie komt hierdoor in een bijzonder comfortabele houding te liggen. En er ontstaat zo meer ruimte om de mooiste klanken uit te stoten. Bakkie kan hierdoor ook mevrouw van Manen beter aankijken. Het ziet er voo hen wel heel grappig uit, want ze zien elkaars gezicht ondersteboven. In een bijna dromerige toestand kijken Bakkie en mevrouw van Manen elkaar nu voortdurend aan. En ze genieten samen van een heel ontspannen klankenconcert.

Door als miMakker de ander te volgen in klanken en door een comfortabele houding aan te nemen, voelt de ander aan dat dit klankenconcert wel uren mag duren.

Myra

Ik ben één van de bloggers van Stichting miMakkus. Lees meer op http://mimakkus.nl/ervaringen

 

Een speciaal cadeau van een zus

Vandaag brengt miMakker Bakkie een bezoek aan mensen met een ernstige verstandelijke beperking. Ze komt deze middag speciaal voor Hans. Hij woont al jaren met nog zeven bewoners in een woning van een instelling. Hij is 50 geworden. Zijn zus Zwanie wil hem, en zijn medebewoners, met het miMakkerbezoek extra verrassen. Ik, Myra, sprak haar aan de telefoon. Zwanie is heel benieuwd hoe haar broer zal reageren op dit bezoek.

In de huiskamer van hun woning zitten de bewoners bij elkaar. Er hangt feest in de lucht, bonte slingers sieren het plafond, er staan slagroomsoesjes op tafel. Maar de bewoners hebben het nauwelijks in de gaten.

De wapperende vlinder

In de gang beweegt een vlinder aan de pols van Bakkie. Zus Zwanie, die haar vanuit de huiskamer tegemoet komt voor een begroeting, begint mee te fladderen. Samen maken ze zo hun entree in de huiskamer.

Bakkie en Zwanie richten zich op de vlinder en laten zich zo bekijken door de groep bewoners. Hans heeft bij binnenkomst al alle aandacht voor het tweetal. Hij geeft een harde opgewonden kreet en klapt daarna hard met zijn hand op zijn rolstoelblad.

Zijn zus Zwanie, die zich inmiddels heeft losgemaakt van Bakkie en de vlinder, neemt plaats naast hem op een stoel. Hans kijkt beurtelings van Bakkie naar Zwanie. Dat herhaalt zich een paar keer het lijkt hem wat onzeker te maken. Bakkie besluit vanaf de kant van Zwanie voorzichtig Hans te benaderen. Met de vlinder maakt ze bewegingen door de lucht en laat hem, al wapperend, ondeugend landen op het haar van zijn zus. Hans kijkt hier naar en volgt nu aandachtig alle bewegingen van Bakkie.

Wanneer ze even later de ukelele op zijn blad legt, krijgt deze zijn volle aandacht. Zijn spastische arm raakt het instrument en zijn vingers raken verstrik in de snaren. Er klinkt een tingelend geluid door de ruimte. Hij giert het samen met Bakkie uit.

Zus Zwanie raakt langzaam uit beeld bij Hans. Ze schuift voorzichtig haar stoel achteruit en pakt haar mobieltje. Als een volleerd fotograaf schiet ze, zonder dat ze het intense contact verstoord, een serie prachtige foto’s van Hans en Bakkie.

Als ik later met zus Zwanie het bezoek doorspreek geeft ze aan het bezoek zelf ook als een cadeautje te hebben ervaren. Voor haar, als mantelzorger, was het fijn om te voelen dat haar broer aanvankelijk bij haar de steun zocht, maar uiteindelijk intens genoot van haar cadeau. Ze was geraakt door te zien wat een bezoek van Bakkie voor plezier bij haar broer had gebracht. En de foto’s die zij maakte spreken voor zich.

Myra

Nagekomen bericht : Deze ontmoeting is van 24 augustus 2013. Op de dag dat dit blog verscheen, 17 april 2016 is Hans overleden. Op speciaal verzoek van zijn zus Zwanie is het blog, waarvan zij wel van te voren wist dat deze zou verschijnen, aangepast met hun echte namen.

Applaus

Vanuit de recreatiezaal kijk je zo de lange gang van de verpleegafdeling Assink in. Op haar gemak wandelt miMakker Bakkie , zacht neuriënd, naar binnen. In haar ene hand heeft ze een tas en in de andere een ukelele. Applaus klinkt vanuit de gang. Bakkie ziet in de verte meneer de Leeuw, vanaf een stoel in de gang, langzaam overeind komen.

Meneer klapt ritmisch in zijn handen. Bakkie blijft verrast stil staan en kijkt naar hem. Hij komt langzaam dichterbij en kijkt Bakkie aan. Hun ogen ontmoeten elkaar. Dan kijkt Bakkie verbaasd om zich heen voor wie het applaus eigenlijk bedoeld is. Ze deelt haar verbazing met meneer. Hij kijkt haar met haar grote ogen aan en knikt naar haar, het applaus is voor Bakkie. Totaal verrast laat Bakkie langzaam de tas uit de hand glijden en deze ploft op de grond. Ook de ukelele legt ze naast zich neer. Stil staat Bakkie tussen tas en ukelele in. Meneer de Leeuw komt, klappend in beide handen, naar haar toegelopen. Ze kijken elkaar nog steeds aan. Bakkie begint in hetzelfde ritme mee te klappen. Hij straalt en in zijn grote ogen is het plezier af te lezen.

Ritmische omhelzing

Spontaan opent Bakkie langzaam beide armen en meneer de Leeuw Herman loopt er zo in. Ze omhelzen elkaar en over en weer klinken enthousiaste kreten. Meneer klopt hierbij met beide handen ritmisch op de rug van Bakkie, die de beweging al snel overneemt. Zo staan ze een poosje op elkaars rug te kloppen. Samen genieten ze van dit moment. Langzaam verslapt de omhelzing en kijken ze elkaar weer aan. Meneer wil iets zeggen en zoekt naar woorden, het blijven echter losse, onverstaanbare, klanken. Bakkie blijft hem rustig aan kijken mompelt met hem mee. Als vanzelf verdwijnt het zoeken naar woorden. Als meneerde Leeuw de ukelele van de grond opraapt kijken ze naar een plekje om samen te gaan zitten. Hij begint aan de snaren te plukken, er komt geluid uit. Al spelend op de ukelele vertelt Herman, heel ritmisch en met groot plezier, wat hij allemaal in taal niet tegen Bakkie kan vertellen.

Ik, Myra, werd verrast door de reactie van meneer de Leeuw. Hij kwam met al zijn zintuigen in beweging. Door goed af te stemmen met meneer, liet miMakker Bakkie het initiatief bij hem. Bakkie hoefde alleen maar aan te sluiten in zijn ritmische omhelzing en het spelen met de ukelele. Zo raakten ze niet verstrikt in de warrige taal maar lieten ze ieder hun hart spreken in dit prachtige contact.

Myra

Is één van de bloggers van Stichting miMakkus , alle blogs zijn bovendien te lezen op http://mimakkus.nl/ervaringen

Is ie bezet

In de Swaen, de ontmoetingsruimte van de twee psychogeriatrische afdelingen is het gezellig druk. miMakker Bakkie sluit hier, nadat ze beide afdelingen heeft bezocht, haar bezoek meestal af. Zo ook deze middag.

Bakkie staat onhandig te klungelen met de verbindingsdeur naar de ontmoetingsruimte. Als ze eenmaal binnen staat, slaat de deur met een klap achter haar dicht. Verschrikt draait ze zich om en blijft zo een poosje staan. Bakkie rammelt wat aan de deurklink en klopt voorzichtig op de deur. Achter haar klinkt opeens een stem: “Is ie nog steeds bezet ?” Bakkie draait zich langzaam om. Ze staat nu oog in oog met mevrouw Lam. Bakkie knikt en zegt benauwd “Ik moet zo nodig”. Ze maakt hierbij bewegingen alsof ze haar plas probeert op te houden en begint weer ongeduldig op de deur te kloppen.

Wat een stank!

Plotseling gaat de deur open en komen er twee dames binnen. Bakkie kijkt nu mevrouw Lam weer aan met steeds benauwder wordende blik. Mevrouw Lam ziet dat Bakkie wel erg nodig moet en zegt geruststellend tegen haar “Ga jij maar eerst, ik kan het nog wel even ophouden”. Bakkie verdwijnt zichtbaar opgelucht weer door de deur, om even later weer terug te komen. Ze ziet dat mevrouw Lam nog steeds staat te wachten. Mevrouw Lam kijkt Bakkie met vragende blik aan. Bakkie knijpt haar neus dicht, trekt een heel vies gezicht en zegt zeer nadrukkelijk: “Wat een stank! Gelukkig zijn ze nu aan het schoonmaken.” Bakkie maakt aanstalten om verder te lopen en steekt haar arm uitnodigend uit. Mevrouw Lam haakt in bij de uitgestoken arm van Bakkie. Samen lopen ze naar een tafeltje en ploffen er tevreden neer.

Mevrouw verraste mij, Myra, door de deur als toiletdeur aan te zien. Als miMakker Bakkie ging ik in deze beleving mee. Door als miMakker de rust te nemen en te vertrouwen dat er altijd wel iets komt sta je open voor de ander. Het wachten op Bakkie heeft mevrouw Lam een fijne ontmoeting opgeleverd. Haar kopje thee dronk ze daarna gezellig samen met Bakkie.

Ik denk hier nog wel eens aan terug als ik weer eens bij een gesloten deur moet wachten. De gedachte aan wat er achter zou kunnen zitten levert me dan een glimlach op. Het wachten is hierdoor veel leuker geworden.

Myra

Is één van de bloggers van Stichting miMakkus , alle blogs zijn bovendien te lezen op http://mimakkus.nl/ervaringen